Nangilkil ang kagaw sa akong mga tiil,
kay gikutasan sa kataas sa pangagpas
nganong dugay naupos ang pabilo
sa nagdilaab nga udto. Wala nako
siya panumbalinga ug nagbaktas ko
latas balik sa Colon bisa’g paliko
ang pikas tumoy sa akong tumong.
Niangkas ang karaho sa akong wala’y
labang sapatos, nahasol ang kumagko
pagkitiw sa mga kuyamoy, gikapoy.
Giagwanta ang gininhawa sa dalan:
udhak sa mga tambutsong gikulihad
sa mga de-pasaheroang gisakyan
sa mga alisngaw gikan sa Taboan,
Carbon ug Pasil; ngu’b sa mga tunob
nga nisutoy biya sa hutoy sa karaan.
Gisuwayan ko paghanggap ang hangin
dinhi sa pamasin nga masingo nako
ang kaugalingong baho, apan ambot ba,
nangusmo, nanghingilin ang huyuhoy
kay wa kaila nako, ug angay nga di ko
mag-alindasay basi’g makatugaw ko nila
ug matakdan sila sa akong gigikanan;
ingon niana kakatol ilang tinan-awan.
Bisa’g nakalikay ning lugara sa sudya
sa kalihokan sa kalamboan kay lunsay
pa ilang panit, hamis pa’g mga gamit;
di sila kalikay sa akong pagkilkil sa katol
nakong tiil, akong ginudnod ang tikod,
oo, sambol; pahimungot sa akong kalagot.
-- NOEL D. RAMA
Clinton, Maryland, USA
No comments:
Post a Comment