hubad sa inenglis nga balak ni Conchitina Cruz

Si Alunsina Milakaw nga Gapasingulan

Lisod mingawon nimo sa ting-init, ang imong tingog nasulat sa tibuok nga katin-aw sa nagabhian nga langit, ang mga bitoon naglaraw sa bugtong mong panugon: pauli na. Matag gabii, akong tutokan ang anino sa gabukad nakong payong. Nagpabilin ko sa sulod, nagpalayo sa mga tamboanan.

Karong adlawa, giingnan ko sa balita nga gitakda kang mingawon. Akong giwiwi ang mga tabil ug naghangad. 

Unya, inig ang kadalanan modanlog sa imong kaguol, sul-obon ko akong sapatos, ihumod ang kaugalingon sa imong luha. Lisod dili mingawon nimo kon ang nagabhiang langit maamang, kon imong kahilom mopanaw sa akong mga aping, sama sa hangyo. 

Dili tika mapasaylo. Kadtong adlawa, kon wala ka nagdumili, hatagan unta tika’g gasa. Ako untang ikulit kining akong gugma sa bato. 

-- JOHN BENGAN

Davao City, Philippines

Alunsina Takes a Walk in the Rain

It is difficult to miss you in the summer, your voice written all over the clear night sky, the stars mapping out your single instruction: go home. Each night, I keep my eyes on the shadow of my open umbrella. I stay indoors, stay away from the windows.

Today, the news tells me you are scheduled to be lonely. I part my curtains and look up.

Later, when the roads turn slippery with your sadness, I will put on my shoes, soak myself in your tears. It is difficult not to miss you when the evening sky is speechless, when your silence travels down my cheeks, like a request.

I cannot forgive you. That day, if you had not refused, I would have given you a present. I would have carved my love in stone. (Conchitina Cruz)