Kanimo,
Sa una pa lang, duna’y
gintang ang kalambigitan nato sa isig usa. Sama sa duha ka naglupad nga mga
langgam, duna’y gilay-on. Kabalo bitaw ka nga dili ko ganahan mamati anang
imong mga pahimangno ug tambag. Daghan pa kaayong kinahanglan humanon: mga gimbuhaton,
saad, ug damgo.
Sa atong duha, ako tuod
ang kinaunhang nihisgot og panamilit. Apan, ikaw ang kinaunhang nagpahilayo
kanako nga walay pagduha-duha. Bisan lang unta suwat aron maandam ko, maandam
kon unsaon pagkumkom ining higayona aron lang duna ko’y mabuhian. Apan, dayon
lang ka og lakaw, sama ko sa langgam nga gibiyaan sa iyang mga pako. Apan basin
sama lang ta. Kon mabasa pa lang nato ang matag balahibo sa atong mga pako,
masabtan nato ang kawad-on ug kasakit nga atong nasinati dihang gikuha kini sa
atong kaunoran.
Karon, hawan kaayo ang
langit. Naamang ang mawitwitong kabuntagon.
Gimingaw na ko sa imong
mga sungog aning akong bilbil. Gimingaw ko sa imong mga katawa hangtod ikaw
makahilak ug makaihi og ahat. Sa imong tingog nga mohisgot kanus-a ko
kinahanglan mohinay ug mopaspas. Gimingaw ko sa imong kahuyang, sa imong mga
hagok, mga uwat, sa imong kasingkasing.
Balik na kanako, karon
lang ko nahimatngon nga ikaw ra gyod diay sa tanan ang kahibalo mamati kanako.
Balik na, duha nako ka mga pako!
-- CINDY VELASQUEZ Cebu City, Philippines
