ang katungdanan sa usa ka magbabalak

(hubad sa balak ni Pablo Neruda)

Ngadto ni bisan kinsa nga wa maminaw sa dagat
ning Byernes sa buntag, ngadto ni bisan kinsa nga gitangkal
sa balay o sa opisina, sa paktorya o sa babaye
o sa kalsada o mina o sa uga’ng prisohan,
ngadto kaniya moadto ako, ug sa way pagtan-aw o pagsulti
moabot ako ug mobukas sa pultahan sa iyang prisohan,
ug ang usa ka pag-uyog moandar, lubog ug mapugsanon,
usa ka taas nga dahunog sa dalugdog nga modugang
sa gibug-aton sa planeta ug sa bula,
ang nag-agulo nga kasapaan sa kalawran mousbaw,
ang bituon kalit nga mokurog sa iyang korona
ug ang dagat mopitik, mamatay ug magpadayon sa pagpitik.
Mao, nga gibitad sa akong kapalaran,
maminaw ako sa way hunong ug huptan ko
ang kaguol sa dagat nganhi ning akong tanlag,
bation ko and pagdam-ag sa gahi’ng tubig
ug sag-obon ko sa usa ka timgas nga tasa
aron, bisag asa mahimutang kadtong mga prisohan,
bisag kanus-a sila mahiagom sa silot sa tingpangatagak,
mahimong akong ikagasa and usa ka tulibagbag nga balod,
mahimong mosulod-guwa ako sa mga bintana,
ug sa ilang pagpakadungog, ang mga mata mokayaw,
nga mangutana, “Unsaon ko man pag-abot sa dagat?”
Ug akong ipadala kanila, sa way sultisulti,
ang mabituonong alingawngaw sa mga balod,
ang pagpangabuak sa mga bula ug sa binog,
ang kanaas sa asin nga misibog sa ilang kaugalingon,
ang abohong hilak sa mga dagatnong langgam sa kabaybayonan.
Mao, nga pinaagi kanako, ang kagawasan ug ang dagat
motawag agig tubag ngadto sa gibukotang kasingkasing.

Gihubad ni:
-- URIAS A. ALMAGRO
New Berlin, Wisconsin, USA