(Sigon sa sugid ni Ida Bauer kang Sigmund Freud)
1Naglakaw ko nga nag-inusara sa usa ka lungsod nga mao pay una nakong pagtaak. Nabag-ohan ko sa mga kalsada ug suroyanan nga misugat sa akong panan-aw. Miadto ko sa estasyon sa tren ug nangutana sa usa ka gatos ka higayon: “Hain man ang estasyon sa tren?” Ang tubag nga akong madawat kanunay lang: “Singko minutos.” Dayon nag-atubang ko sa usa ka lasang, ug mipadayon ko paglakaw, ug didto nangutana ko sa tawo nga akong gikasugat. Niya pa: “Duha pa ka oras ug tunga.” Ingon siya iya kuno kong kuyogan. Pero mibalibad ko ug mipadayon nga nag-inusara. Dayon nahiuli na ko sa amoa. Sa kasamtangan nagbiyahe tingali ko, pero wala koy nasayran kabahin niini. Miadto ko sa pahulayanan sa mga kargador, ug nangutana bahin sa among gisak-an. Ang among katabang maoy miabli sa pultahan ug iya kong gitubag nga si Mama ug ang uban tua na sa sementeryo. Makita nako ang estasyon sa tren sa akong atubangan apan dili ko kini maabot. Sa samang higayon, gihakop ako sa kabalisa nga masinati sa damgo diin bisag unsaon nato dili ta kalihok. Dayon naabot na ko sa among balay. Mideretso ko sa akong kwarto ug nakita ko nga dihay sulat gikan ni Mama. Niya pa, tungod kay milakaw ko nga wala mananghid, dili na unta siya buot mosulat kanako pagpahibalo nga si Papa nasakit. “Karon patay na siya. Kon gusto nimo, mahimo kang mopauli.” 2Naglakaw ko nga nag-inusara sa usa ka lungsod nga mao pay una nakong pagtaak. Nabag-ohan ko sa mga kalsada ug suroyanan nga misugat sa akong panan-aw. Dayon naabot na ko sa among balay. Mideretso ko sa akong kwarto ug nakita ko nga dihay sulat gikan ni Mama. Niya pa, tungod kay milakaw ko nga wala mananghid, dili na unta siya buot mosulat kanako pagpahibalo nga si Papa nasakit. “Karon patay na siya. Kon gusto nimo, mahimo kang mopauli.” Miadto ko sa estasyon sa tren ug nangutana sa usa ka gatos ka higayon: “Hain man ang estasyon sa tren?” Ang tubag nga akong madawat kanunay lang: “Singko minutos.” Dayon nag-atubang ko sa usa ka lasang, ug mipadayon ko paglakaw, ug didto nangutana ko sa tawo nga akong gikasugat. Niya pa: “Duha pa ka oras ug tunga.” Ingon siya iya kuno kong kuyogan. Pero mibalibad ko ug mipadayon nga nag-inusara. Makita nako ang estasyon sa tren sa akong atubangan apan dili ko kini maabot. Sa samang higayon, gihakop ako sa kabalisa nga masinati sa damgo diin bisag unsaon nato dili ta kalihok. Dayon nahiuli na ko sa amoa. Sa kasamtangan nagbiyahe tingali ko, pero wala koy nasayran kabahin niini. Miadto ko sa pahulayanan sa mga kargador, ug nangutana bahin sa among gisak-an. Ang among katabang maoy miabli sa pultahan ug iya kong gitubag nga si Mama ug ang uban tua na sa sementeryo.3Naglakaw ko nga nag-inusara sa usa ka lungsod nga mao pay una nakong pagtaak. Nabag-ohan ko sa mga kalsada ug suroyanan nga misugat sa akong panan-aw. Dayon nahiuli na ko sa amoa. Sa kasamtangan nagbiyahe tingali ko, pero wala koy nasayran kabahin niini. Miadto ko sa pahulayanan sa mga kargador, ug nangutana bahin sa among gisak-an. Ang among katabang maoy miabli sa pultahan ug iya kong gitubag nga si Mama ug ang uban tua na sa sementeryo. Miadto ko sa estasyon sa tren ug nangutana sa usa ka gatos ka higayon: “Hain man ang estasyon sa tren?” Ang tubag nga akong madawat kanunay lang: “Singko minutos.” Dayon nag-atubang ko sa usa ka lasang, ug mipadayon ko paglakaw, ug didto nangutana ko sa tawo nga akong gikasugat. Niya pa: “Duha pa ka oras ug tunga.” Ingon siya iya kuno kong kuyogan. Pero mibalibad ko ug mipadayon nga nag-inusara. Dayon naabot na ko sa among balay. Mideretso ko sa akong kwarto ug nakita ko nga dihay sulat gikan ni Mama. Niya pa, tungod kay milakaw ko nga wala mananghid, dili na unta siya buot mosulat kanako pagpahibalo nga si Papa nasakit. “Karon patay na siya. Kon gusto nimo, mahimo kang mopauli.” Makita nako ang estasyon sa tren sa akong atubangan apan dili ko kini maabot. Sa samang higayon, gihakop ako sa kabalisa nga masinati sa damgo diin bisag unsaon nato dili ta kalihok.4Naglakaw ko nga nag-inusara sa usa ka lungsod nga mao pay una nakong pagtaak. Nabag-ohan ko sa mga kalsada ug suroyanan nga misugat sa akong panan-aw. Dayon naabot na ko sa among balay. Mideretso ko sa akong kwarto ug nakita ko nga dihay sulat gikan ni Mama. Niya pa, tungod kay milakaw ko nga wala mananghid, dili na unta siya buot mosulat kanako pagpahibalo nga si Papa nasakit. “Karon patay na siya. Kon gusto nimo, mahimo kang mopauli.” Makita nako ang estasyon sa tren sa akong atubangan apan dili ko kini maabot. Sa samang higayon, gihakop ako sa kabalisa nga masinati sa damgo diin bisag unsaon nato dili ta kalihok. Dayon nahiuli na ko sa amoa. Sa kasamtangan nagbiyahe tingali ko, pero wala koy nasayran kabahin niini. Miadto ko sa pahulayanan sa mga kargador, ug nangutana bahin sa among gisak-an. Ang among katabang maoy miabli sa pultahan ug iya kong gitubag nga si Mama ug ang uban tua na sa sementeryo. Miadto ko sa estasyon sa tren ug nangutana sa usa ka gatos ka higayon: “Hain man ang estasyon sa tren?” Ang tubag nga akong madawat kanunay lang: “Singko minutos.” Dayon nag-atubang ko sa usa ka lasang, ug mipadayon ko paglakaw, ug didto nangutana ko sa tawo nga akong gikasugat. Niya pa: “Duha pa ka oras ug tunga.” Ingon siya iya kuno kong kuyogan. Pero mibalibad ko ug mipadayon nga nag-inusara. -- VICENTE VIVENCIO BANDILLOKoror, Palau
