kabahin sa akong damgo

Nahibulong ko nganong

kanunay ra ko gadamgo’g barko

diin usa ko sa mga pasahero.

Di ko katugkad sa buot ipasabot niini.

Ang barko, usahay, modagan

sa kamad-an. Dili malunod.

Balik-balik lang kini sa pagbyahe

gikan ug paingon sa akong gigikanan.

Ang mga pasahero puros wa’y nawong,

wa’y tingog, ug wa ko kaila sa ilang ngalan.

Igo ra sila mosakay ug mokanaog.

Dili masupilon ang dagat

apan masulob-on ang mga balod.

Ug ang dagway sa langit

Wa’y kalainan sa lawod.

Wa ko masayod unsa’y buot

ipasabot sa akong damgo.

Apan matag mata nako

tungatunga sa kaadlawon,

mangurog ko sa kahadlok.

Ug dili nako malikayan

nga maghunahuna

sa atong utlanan—wa’y kailanan

ang pagkatawo ug pagpanaw,

maingon nga usa ra ang gigikanan

ug gipadulngan sa barko

sa akong damgo diin ang tanan

wa’y dagway, wa’y ngalan.

-- GRATIAN PAUL R. TIDOR
Dipolog City, Philippines