Inig takdol sa bulan,
andama ang tanang hiramenta
ug ang mga paon: ang kalabasa, uling,
ug dumalagang manok sa tugkaran.
Unya, ayaw katulog. Likayi
ang pagduka kun katapol. Kuhaa
ang muta sa iring ug inudnud
sa imong mga mata. Paabota,
paniid sa kasikas kun palak-palak
Kay sa iyang pagtungha, kalit iya kining
tukbon. Aw, kon di ka igmat, ang tanan
maanugon. Inig abot, ayaw padala
sa katalaw kun kakulba ba hinuon.
Atubanga siya, unya tuwad dayon.
Ayaw kahibulong kon wala kay
makit-an. Naa ra ba siya'y gahom
mopalibog nimo. Ug kun siya imong
masakpan, ablihi ang lana ug
isablig niya! Unya, sampongi
ang imong dunggan kay basi'g mabungol ka
sa kasakit sa kisikisi niyang pagsiyagit.
Karon, simbako manimalos kini
ug hasmagon ka, kupti gyo'g taman
ang iyang dagkong dalunggan.
Hinumdomi nga mangtas kini
kon masuko--manlimbarot, mangalisngag
ang mga balhibo, mosiga ang kapula
sa mga mata, mag-ikwad-ikwad,
maglukso-lukso aron ilampurnas ka,
paakon sa iyang mga tango,
kawrason sa iyang mga kuko.
Apan kon imo nang mapuypoy
ang iyang kasuko, kalit kining modanguyngoy
sa kapildihan, unya muyukbo sa imong tiilan.
Putla dayon ang iyang ikog, ug tagoi
aron sa matag karon ug unya, kon imo siyang
tawgon sama nga ikaw na'y iyang bathala, hala,
hangyo bisag unsa! Di ka niya pakyason pa.
-- JONDY M. ARPILLEDA
Davao City, Philippines
No comments:
Post a Comment