pagkahuma'g tan-aw sa salida nga 'Synecdoche, NY'

Giguyod nako ang pungpong sa pulong matag adlaw. Mga pulong nga puro walay nawong. Mangtas nga mantra, wa'y bukog pero adunay hait nga kuko, ngipon ug mangtas nga tumong. Kon ingon ani, wa ko kahibaw kon naa pa ba'y padulngan ang matag hulga. Nahadlok ko sa unsa'y pwede nakong mamugna. Pulos ra pulong akong mahuna-hunaan. Dikta, sugo. Usahay, mabati ko na ang pagpangamay sa balaang kamot sa kangitngit.

Die.

Wala'y ingon ana nga ganghaan sa langit. Mas sayon mag-sud-ong sa katag nga mga mando. Sa way kasigurohan. Gusto kong idunol akong kamot alang sa unsa mang ungoa ang gahuwat diha sa daplin. 

If there's anything I have discovered lately, that is ang kaguol makadasig sa tawo nga magbuhat og katingalahang katahom-- mga butang nga lahi, perpekto sa kalahi. 

A man like that must be very, very lonely. Why do they allow him/her to make movies?

Lugiton ko ang kinaham nga kasakit. Kulitugon ang mga pasabot sa daghang kasinatian mahitungod sa kinabuhi. Bahala'g di ko man kini mahipos. Di kini akoa para malilong. Basin, tingali, moabot ra ang panahon madawat na nakong pasagdahan akong kaugalingon. Maybe this body's sick before my soul got in here. It's also a matter of biology and chemistry. Pero karon, nahadlok lang gyod ko sa unsa'y pwede nakong makaplaag ilawom ning suok sa akong utok, hingpit nga nalisang ko sa unsa'y pwede nakong uyonan. Dili yano. Dili nako gusto. Pero mao ra'y maayo.

-- NEA LABRA

Adlaon, Cebu City, Philippines