Mora og kadtong bata, ang kalibotan
giilogan sa iyang duwaan.
May nanikas sa iyang pagsalig,
habog ug tulin sama sa tabanog
nga nawagtang. Midagan kini taliwa
sa kangitngit. Milingi sa buwan.
Miliyok sa adlaw.
Nagkaguliyang sila kay bugnaw
ang higdaanan. Buslot ang atop.
Buskag ang haligi ug abuhon
ang bungbong nga mihabol sa panimuot
sa iyang mga kauban. Nangatu'g unta sila,
puno sa panaad nga ugma
manglupad ang tabanog.
Padayon ang pagbakho ug paglad-ok
sa laway sa kastigo nga di masabtan.
Samtang ang kalimutaw gilumsan
sa parat nga tubig nga nagpalibot
sa mga isla sa iyang panumdoman,
ang bata mitibi paglitok
sa iyang gamay nga bahad:
"Bantay lang mo. Isumbong ta mo
sa tanan nakong naagian." Milupad
ang iyang tingog lagbas sa mga bungol
nga bituon, dili moundang.
-- JOHN C. BITON
Hồ Chí Minh, Vietnam
No comments:
Post a Comment