pagkalukapa sa pak-an nga diktadora

Gitawgan ko sa pak-ang’ diktadora

nga naglingkod sa garing nga inidoro.

Sa iyang trono, mibikangkang siya,

nanampiling sa kalaay. Gimando niya

nga mogama ko’g balak mahitungod

sa iyang kabubut-on

 

ug dayon ipatik sa iyahang mamords 
nga paa. Mibalibad ko,

ug iyang gilatos ang akong bugan

sa lunhaw nga bitin. “Tonto!

“Basin nakalimot ka kon kinsa

ang imong ka-storya?” Niluhod ko,

 

gakamang ngadto sa garing nga trono.

Gitulon nako ang salin sa akong garbo.

Nihalok sa mga kuko sa iyang tiil ngadto

sa tuhod. Ningisi siya, ug gituman nako

ang iyang gusto. Nagyamyam ko’g

mga pulong samtang gahubit ko

sa iyang paa. Apan nanghuy-ab siya,

ug nabara ang tinta. Nipadayon ko

pagyamyam samtang nagmanya

ang diktadora… hangtod giduka siya

dihang naamol ang tumoy

sa akong dagang. Samtang siya

 

gahagok, gipatik nako ang panupak

sa iyang galamhan. Gitilaan nako og

pinakatay ang mamords niyang paa hangtod

nalakra ang laway: “Taya kang’ pak-anga!

Nakalimot ka sa imong kaugalingon.

Ikaw ang akong musa. Pag-sure diha!”

 

Gitakla nako ang tulbok sa tuaw,

ug nangurog ang bus-ok nga unod.

Nagkisikisi ang iyang duha ka pako

hangtod nangaluno ang mga balhibo.

Sa pagkaigking sa pak-ang’ diktadora,

nilunop ang iyang garing nga trono

  

hangtod nasiak. Taliwala sa silaw

ug gabusay nga agwa, nipatim-aw

ang bangaw. Ug gikan sa lasangnong’

bulbol ngadto sa taluktok sa Parnaso,

namakwit ang liboan ka langgam,

nag-awit sa panaad sa kagawasan.

-- TON DAPOSALA
Cagayan de Oro City, Philippines