dinhi sa akong paglakaw inigkabuntag

Dinhi sa akong paglakaw inigkabuntag

nagkatag ang mga yellow nga plema sa mga karsada, 

morag mga bagang pinisik sa pintal gikan sa pinsel sa nagdaling pintor

nga misubang na ibabaw sa mga bukid.

Kon makataak ko niini, motapot kini sa tikod sa akong sapatos

Ug ang iyang abog akong madala sa balay ug ang ang iyang kolor

motamla nga wala tuyoa sa among lagwerta ug sementong hagdan.

Basig masakit ko sa ilang mga sakit,

ug mamatay ko sa ilang mga kamatyan,

simbako lang,

ug unya ang akong lawas habolan sa mga dalag nga bulak,

digoon sa lana sa mustasa,

ug dauban kini ug ang mahibilin nga abo,

tiniman-ang abohon, 

ug ang wa masunog nga mga bukog,

mga  bato nga dili mapukaw sa kalawom sa katulogon ,

itambog sa  suba diin misawom ang mga bata nga nangita'g

mga sunog nga mga metal nga adorno,

ka-way hinungdan nga bulohaton,

kay ang labing mahalon mao kadtong mga damgong gibalon,

dili mapanunod, dili mahikap.

Simbako lang,

gamhanan ang mga pulong,

buot kong matulog sa katapusang katulogon sa akong higdaanan,

bisan asa man, magkumkom ug mga biyuos sa katuyoan,

ug ang akong ginhawa motipon sa yamog sa hardin,

sa dihang ang adlaw mopintal og inanay, og daghang bulok sa daghang kalibotan,

bisan asa pa man, ang hugot nga halog sa kamatayon,

bisan asa man, bisan dinhi apan,

simbako lang!

-- ESTER TAPIA
Kathmandu, Nepal