Ug karon gibati ta nga
morag namansahan kita
Gikiyugpos ta ang atong
mga kamot
Aron paghaling sa
katapusang baga,
Ang atong mga anino
kataposang mga taming
Sa nagkalapad, nagkaduol
nga kangitngit.
Sa mga karsada nanubo ang
mga krus,
Sa mga eskinita mga
santilmo midan-ag sa atong gilaktan.
Manambo ta sa atong mga
bintana aron pagsiguro
Nga ang tanan nagpabilin
sa ilang kahimtang.
Manambo ta sa atong mga
bintana aron pagsusi
Kon ang balili anaa pa ba
sa kabalilihan,
Ug ang rosas, sa
karosasan.
Nagkalapad, nagkadako ang
kangitngit
Nga natawo gikan sa usa ka
pamulong,
Patyon ta mo, patyon ta
mong tanan,
Ug ang katawhan miabiba,
misuliyaw
Ug tuod man, mga bukog,
mga unod nangahunlak.
Mitimbakuwas kita sa
dihang nakamatngon ta
Nga morag dihay natagak ug
mikagay,
Morag may mga pultahang
wala makandadohan,
Mga bintanang abli ug wala
masirad-an,
Manampong kita sa baho sa
pulbora
Ug manghimatiis sa pinisik
Sa dugo sa atong mga
bitiis og makadaghan
Apan mitapot kini uban sa
kangiob
Ug dili na mapapas.
-- ESTER TAPIA Kathmandu, Nepal