usahay kon ako mag-inusara, gihandom ko

ang akong tingog, kon makigsulti ko sa tubig sa tabay,

aghop ang lanog gikan sa kaladmon ug kadulom

ang akong tingog kon mohunghong ko sa punoan sa mangga

aron iasoy ang akong gidamgo sa miaging gabii,

ang akong tingog, nga molitok sa akong kaugalingong pinulongan

kon makighagwa ko sa akong usa ka tuig nga apo,

ang akong tingog kon maminaw ko sa estorya sa laing Pinay

nga lumargahay sa airport ngadto sa Middle East,

dako ang iyang backpack sa paglaom ug kahingawa;

ang akong tingog kon moawit ko ngadto sa mga panganod

ug makalimot og mga linya,

ang akong tingog ngadto sa akong inahan nga bag-ong nabalo,

ug sa akong amahan sa iyang lubanganan,

ang akong tingog inig-himamat

nako nga wa damha sa babayeng

puti'g buhok sa samin, ug mahingangha ko sa iyang pasiklap,

makigbayloay ug sekretong pahiyom–

siya mao ang tag-iya niining balay nga akong gipuy-an karon,

ang akong tingog kanang makigdulog ko nimo nga hubog ka,

mokatawa, o mobakho ka nga walay hinungdan,

kadtong tingog nga niadto mipauwan ug putot sa mga bulak,

daghang putot sa mga bulak,

nga miligdas na karon sa ngitngit nga yuta sa kahilom.

-- ESTER TAPIA                                                                                                                      Kathmandu, Nepal