kaluha

Niulan na usab gabii ug napuno na pod 

Ang mga lim-aw sa tubig.

Nakita ko na usab ang akong kaluha sa pagtambo ko

Sa lim-aw human sa ulan.

Tin-aw kaayo ang iyang hitsura nga mopahiyom kanako

Sa iyang luyo labing bughaw ang langit,

Miulbo ang dagkong kumyulos nga mga panganod

Sa iyang kapunaw-punawan

Kanunayng sidlak ang iyang adlaw.

Usahay may panon sa mga langgam nga molatas sa iyang kalibotan

Gikan sa, labing siguro, mga dagkong kalasangan,

Ug ang mga pati nga may igong pag-inusara

Gikan sa simboryo sa iyang simbahan.

Lahi sa akong puluy-anan dinhi--

Sa akong luyo sayod ko-- ang naghuot nga mga barong-barong,

Sa unahan mga gagmayng eskinita

Diin nagsagol ang mga tai ug dugo,

Ug sa kapilyang gamay, kanunayng gisugalan,

Kanunayng gibilaran,

Ug kining mga buslot nga yuta, may mga balang gitipigan.

Human sa bunok, mopakita siya kanako

Kanunayng mohupay, kanunayng huyo.

Gihuwat ko ang panahon nga mapapas kining nag-ulang kanamo

Sa iyaha ug akong kalibotan,

Ang iyang kalibotan maako,

Ug tingali siya maakǒ, ug ako masiyǎ,

Ug sa ingon niana, ako o siya,

Mahanaw.

-- ESTER TAPIA                                                                                                                         Kathmandu, Nepal