sa balangayng biniyaan

            

             Namiya na sila, walay nasayod ngano; ang tanan tigmo nga way tubag. Sa katun-ason nga mga koral nasagbay pa ang kataposang bahakhak. Ug ang mga buntag, napapas nga tunob sa kabataan. Unsa bay kalahian sa kahilom taliwa nianang nangabanwa nga mga nataran? Wala. Dinhing dapita, usa ray kolor sa tanan: makalilisang nga abohon. Sa mga balisbisan, nahulma ang tinulo sa tayaong sandayong: asido nga katulogon. Ang gabii dinhi mas taas, mas ngil-ad, mas mahikap. Apan kuydawo! Kay sa matag ting-init, may panagsang metalikong ulan— ulan nga gikan sa dughan sa giluba nga panganod. Niining mga panahona, ang mga libaong mata sa naglubog nga masakiton.

            Mga ilaga, ulod, mga tanaman nga dapawon ang naghari niining asul nga kangiaw. Nianang hibat nga mga bentana wala nay mga inahan nga kuwadrohon sa kabuntagon. Nahipos na ang mga duyan, gianay na ang mga sagbayan nga gitakgosan sa nagkagabok nga pusod sa buhilaman. Ang tanan kabahin na lang sa yabag nga sonata nga itago ta lang sa kinal-angan sa kahilom. Sa unahan, ang uwang sa iro mokuyog sa ban-ok nga kahaw-ang. Dinhing dapita, iro na lang ang maantigong mahigugma.

            Tan-awa, kanang siot nga kabugangan sa dalan nga dili ug dili na matultolan, paingon sapa nga daw ikog sa mangtas nga bungtod. Ah, dalan paingon sa pagkasaag.

            Sa ilang pagbiya, kinsa ang nawad-an? Ang balangay nawad-an sa iyang lumulupyo. Apan ang mga lumulupyo nawad-an usab sa ilang balangay.

Sa kasingkasing sa namiya, ang ulan nga dugo magpadayon. Sa biniyaang balangay, ang ihalas nga mga tanom padayong manubo. Ug sa paglabay sa panahon, ang lasang— ang lasang mosuyla sa kasingkasing sa tanang buot mohandom...

-- OMAR KHALID

Metro Manila, Philippines