dihang gibarang ni nang melda si nong digong

Suwayan kuno nato pagsuyop ang lumay 

nga alimyon sa kanhing Rosa sa Tacloban. Paghilom diha,

paghinay! Kuyaw unya’g katilaw ka’g sunggo inig

lukapa. Paaka imong pahiyom kon dili nimo

matulon ang iyang giyamyam  

kabahin sa kahayag: 

                                     Ang maayo, ang matuod, ug ang maanyag.

Malawos bisan ang adlaw, angay 

ilakip sa mga gidaoban. Wala’y pasayloon 

ang kagabhion. Dayag kini diha sa iyang mga kunot lahos

sa pinintalan niyang ngabil nga labaw sa dugo 

ang kasinaw. Pwera gaba, bagulbol pa niya  

mahitungod sa salamangkiro

                                                      nga salikwaot sa iyang panan-aw

lahos sa palasyo diin kanhi ang iyang 

pinanggang Ferdie dili buot mawani 

ang lubot, tapot sa trono, hangtod gitunglo 

silang duha, gihinginlan. Pastilan, maabo pod baya

ang kalunhaw. Ug bisa’g gakuyanap ang gabon,

kalambigit sa alimungaw—

                                                  tugnaw nga aso, panit sa anino— 

ni kanhing Rosa sa Tacloban, tultolon niya 

ang kahingpitan sa iyang gihanduraw. Galanog-

lanog ang nalubong nga hunghong sa mga gamot 

ug mga bukog. Gahom sa pagtiniil ang iyang

paglayat sa gaalisngaw nga kawa 

alang sa pakigtigi 

                                 sa kadaot, kabakakon, ug kalaksot sa yawa. 

-- MICHAEL U. OBENIETA 

Topeka, Kansas, USA