ang halas sa akong dunggan

Nagkundinar ang kalag ni Kiarostami sa wa’y paghulagway niining mga butanga. Dihay mga hunghong nga wa masulod sa iyang baynte kwatro ka bayanan sa imahe ug nagpabiling wa malitok nga mga sugilanon sa hunahuna inig tungang gabii. 

Kon giunsa sa halas pagsulod sa akong damgo, usa ra’y akong nahibaw-an: Ang kapi-ot sa lungag sa akong dunggan maoy iyang subayanan. Ang kangiob sa langob maoy iyang kahayag. Kini ang higayon nga siya makapamagdoy sa hilit nga mga dapit sa dakbayan sa akong hunahuna. 

Apan, sakto! Kon mohaom ang ulo, mohaom ang lawas. Ingon niini ang iyang gituohang kagawasan, gawas sa iyang pagkahanas sa pakigharong sa mga kunat og bukog, sa mga tigdala-dala’g ice pick didto sa Boulevard, sa mga tigpamago sa hantakan, sa mga tigpanaod og likit sa sabongan, bisan sa kulto nga gitukod ni Pulikit—wa’y dag-anan ang ilang pagkamaas. Tagsa-tagsa silang miisa sa ilang puting panyo ug mipalanog sa kanta ni Max Surban: Di na ko mousab; kausa na lang! 

Namituon ang iyang himbis, gilok-hapdos nga milimbag-bag-id-lambod sa matag ugat sa akong utok. Ang nagsalapid nga pikas niyang dila, mitulo ang nagtibugol nga laway nga maoy mipakuto sa akong kabukogan. Espada ang iyang ikog! Ang usa ka lapdos tugbang sa way kataposang pagtukaw. Ang suwab sa nagsanga niyang dila maoy gituohang yawi sa langit. Midilaab. Naugdaw. Naagiw. Ang aligato wala makatugpa luyo sa kilumkilom, gaan-bug-at nga gisipitan sa mga kuko sa sal-ing nga nanglupad atubangan sa kahil nga adlaw. Karong gabhiona, nipis ang huyohoy sa baybayon aron mabuhi. Punga ang mga balas ginhawaon. Wa’y kusog ang mga pulong sa paglugnot— paglugnot sa hagawhaw nga nakigtigi sa kahilom.

 

-- JOVANIE B. GARAY
San Isidro, Davao Oriental, Philippines