sa landong

Ubos sa dakong kahoy sa caimito 

Kansang bunga daw migilak, 

Mipahuway na siya ilawom sa marbol nga lapida. 

Ibabaw sa wanang, ubos sa panganod, 

Milagdas ang usa ka bangaw, 

Daw kamot nga mitukod sa adlaw. 

Diha’y nagbakho luyo sa caimito: 

usa ka batan-ong babaye. 

Natunga ang akong huna-huna. Kinsa kaha ni siya? 

Suta-on ko ba kaha o pasagdan na lang? 

Aduna kaha ko’y igso-on nga karon ko lang mailhan? 

O siya ba kaha ang inahan sa akong igso-on

Nga manghod pa sa akong pag-umangkon? Nganong 

Iyang gibakhoan ang pagpanaw sa akong amahan? 

Samtang giduwaan ko sa kalibog, wala nako 

Namatikdan nga anaa nako sa iyang kiliran hangtod 

Gisaysay niya kon kinsa siya. 

Sa panahon kuno nga nag-away sila sa iyang bana, 

Si papa mao’y nihusay nila, ug kon wala sila’y bugas, 

Si papa mao’y nihatag niya og kwarta; 

Si papa sab diay nidasig nilang magti-ayon 

Dihang lisod sabton ang ilang kaminyo-on. 

Ug basin kini dili lang niya ra nahitabo. Kay sa unahan 

Aduna pa’y taas nga linya sa mga silingan, nagpalandong 

Ubos sa bangaw sa iyang pagtaliwan. 

 -- BERNARD PAGUSARA 

New Orleans, Louisiana, USA