ulan init, timbaya panamilit

                      You called me from the room in your hotel 

                      All full of romance 

                      With someone that you met 

                      And telling me how sorry you were… 

                                                                 — Stephen Bishop 

Nagpaundayon ta sa atong kulukabildo tungod sa inday-inday nga ulan apan wala man god ko moyanghag bisan makausa lang mao nga nahingangha ko sa nanindog na ta paingon molakaw unya miatubang ko nimo. Nagparetoke man diay ka sa imong nawong. Maingon nga lukop ang kausaban. Puti na kaayo ang imong aping unya medyo miatras gamay ang imong suwang. Sa daklit milutaw sa akong alimpatakan ang maskara sa mga milo sa unang sugilakbit sa Mga Damgo ni Akira Kurosawa. Naa hinuoy anggulo nga makaingon ko nga ikaw gihapon ni, sa may tampihak o sa korte sa ilong (nga halos dili mamatikdan ang kalainan sa kaniadto, kon anaa man ugaling). Apan sa wala kaayo makaila nimo, dili na gyod ka mailhan. Sakto ra pod tingali, kay nagbag-o na man ka sa imong kinabuhi. Wala nay igong rason nganong magpaila ka pa kanila nga buot mo nang kalimtan. 

Pag-abot nato sa eskina diin magsanga na ang atong dalan gisugat ta sa talisawop nga adlaw ug kalit lang misantop sa akong hunahuna nga wala man diay koy giplano nga adtoon pa gikan dinhi, nga pidpid sa lugak nga laygay sa kahaponon wala koy mahinumdomang detalye sa seryoso natong pagdinayganay kabahin sa managlahi tang mga kasinatian sukad sa kataposan tang panagkita, nga wala ka motubag sa kapila ko sublia nga pakisayod kon asa ka gustong modangop karon, sa bukid ba sa umaabot o sa dagat sa kagahapon. 

-- VICENTE VIVENCIO BANDILLO 

Cebu City, Philippines