(hubad sa Iningles ni Stanislaw Barańczak ug Clare Cavanagh sa orihinal nga Polish ni Wisława Szymborska)
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Ako ra ni, pasudla ko.
Gusto kong mosulod sa imong ginhawaan,
motan-aw ra god,
mohanggab sa imong pagka-ikaw.”
“Pahawa,” matod sa bato.
“Ako sirado. Hugot kaayo.
Pulpogon mo man ako
sirado pa gihapon ming tanan.
Mahimong galingon mi nimo, himoong balas,
pero dili pa gihapon ka namo pasudlon.”
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Ako ra ni, pasudla ko.
Ania ko tungod lamang sa kaikag nga bug-os uyamot.
Kinabuhi ray makatagbaw niini.
Mopasiyo lang unta ko sa imong palasyo,
unya pagkahuman makigkita na sab ko sa usa ka dahon, unya sa usa ka tulo sa tubig. Apiki kaayo ko sa panahon.
Matandog sab gyod tingali ka sa akong mortalidad.”
“Hinimo ako sa bato,” matod sa bato,
“ug mao nga kinahanglang pormal ang akong gawi.
Pahawa.
Wala koy baba nga magamit pagkatawa.”
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Ako ra ni, pasudla ko.
Nabalitaan kong aduna kay dakong hawan sulod kanimo,
wala hikit-i, ang iyang katahom kawang,
walay kasikas, walay mga tunob nga gipalanog.
Angkona nga ikaw mismo wala kaayo makasinati niini.”
“Halapad ug haw-ang, oo, tinood,” matod sa bato,
“apan walay mga lawak.
Matahom, tingali, apan dili sumala sa haguka mong pamatyag.
Mailhan tingali ko nimo, apan nungka nga imo kong matugkad.
Nag-atubang kanimo ang kabahin ko nga imong makita,
apan ang dili mo makita nagtalikod.”
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Ako ra ni, pasudla ko.
Wala ko mangitag kapasilongan hangtod sa kahangtoran.
Dili ako masulob-on.
Aduna akoy pinuy-anan.
Ang akong kalibotan angayng balikan.
Mosulod ug mogawas ako nga walay dala.
“Ug ang kamatuoran nga nakasulod ako
mga pulong lamang,
nga dili tuhoan ni bisan kinsa.”
“Dili ka mahimong mosulod,’ matod sa bato.
Wala sa imong kinaiya ang pagpakig-ambit.
Walay kinaiya nga makahulip sa kinaiya sa pagpakig-ambit.
Bisag makita mo pa ang tanang butang sa kalibotan
kawang lang kini kon wala kanimo ang kinaiya sa pagpakig-ambit.
Dili ka mahimong mosulod kay ang gihuptan mo pangagpas lamang kon unsa kining maong kinaiya,
sa ato pa, ang liso lang niini, nga mao ang katakos paghanduraw.”
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Ako ra ni, pasudla ko.
Wala koy duha ka libo ka tuig
mao nga tugoti akong pakadayon.”
“Kon dili ka motuo kanako,” matod sa bato,
“pangutan-a ang dahon, walay kalainan ang iyang tubag.
Pangutan-a ang tulo sa tubig, tubagon ka niya sa tubag sa dahon.
Ug sa kataposan, pangutan-a ang usa ka lugas buhok sa imong ulo mismo.
Kabutohon na ako sa katawa, oo sa katawa, sa usa ka makabungog nga katawa,
bisan tuod dili ako maantigong mokatawa.”
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Aro ra ni, pasudla ko.”
“Wala koy pultahan,” matod sa bato.
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Ako ra ni, pasudla ko.
Gusto kong mosulod sa imong ginhawaan,
motan-aw ra god,
mohanggab sa imong pagka-ikaw.”
“Pahawa,” matod sa bato.
“Ako sirado. Hugot kaayo.
Pulpogon mo man ako
sirado pa gihapon ming tanan.
Mahimong galingon mi nimo, himoong balas,
pero dili pa gihapon ka namo pasudlon.”
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Ako ra ni, pasudla ko.
Ania ko tungod lamang sa kaikag nga bug-os uyamot.
Kinabuhi ray makatagbaw niini.
Mopasiyo lang unta ko sa imong palasyo,
unya pagkahuman makigkita na sab ko sa usa ka dahon, unya sa usa ka tulo sa tubig. Apiki kaayo ko sa panahon.
Matandog sab gyod tingali ka sa akong mortalidad.”
“Hinimo ako sa bato,” matod sa bato,
“ug mao nga kinahanglang pormal ang akong gawi.
Pahawa.
Wala koy baba nga magamit pagkatawa.”
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Ako ra ni, pasudla ko.
Nabalitaan kong aduna kay dakong hawan sulod kanimo,
wala hikit-i, ang iyang katahom kawang,
walay kasikas, walay mga tunob nga gipalanog.
Angkona nga ikaw mismo wala kaayo makasinati niini.”
“Halapad ug haw-ang, oo, tinood,” matod sa bato,
“apan walay mga lawak.
Matahom, tingali, apan dili sumala sa haguka mong pamatyag.
Mailhan tingali ko nimo, apan nungka nga imo kong matugkad.
Nag-atubang kanimo ang kabahin ko nga imong makita,
apan ang dili mo makita nagtalikod.”
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Ako ra ni, pasudla ko.
Wala ko mangitag kapasilongan hangtod sa kahangtoran.
Dili ako masulob-on.
Aduna akoy pinuy-anan.
Ang akong kalibotan angayng balikan.
Mosulod ug mogawas ako nga walay dala.
“Ug ang kamatuoran nga nakasulod ako
mga pulong lamang,
nga dili tuhoan ni bisan kinsa.”
“Dili ka mahimong mosulod,’ matod sa bato.
Wala sa imong kinaiya ang pagpakig-ambit.
Walay kinaiya nga makahulip sa kinaiya sa pagpakig-ambit.
Bisag makita mo pa ang tanang butang sa kalibotan
kawang lang kini kon wala kanimo ang kinaiya sa pagpakig-ambit.
Dili ka mahimong mosulod kay ang gihuptan mo pangagpas lamang kon unsa kining maong kinaiya,
sa ato pa, ang liso lang niini, nga mao ang katakos paghanduraw.”
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Ako ra ni, pasudla ko.
Wala koy duha ka libo ka tuig
mao nga tugoti akong pakadayon.”
“Kon dili ka motuo kanako,” matod sa bato,
“pangutan-a ang dahon, walay kalainan ang iyang tubag.
Pangutan-a ang tulo sa tubig, tubagon ka niya sa tubag sa dahon.
Ug sa kataposan, pangutan-a ang usa ka lugas buhok sa imong ulo mismo.
Kabutohon na ako sa katawa, oo sa katawa, sa usa ka makabungog nga katawa,
bisan tuod dili ako maantigong mokatawa.”
Nanuktok ako sa pultahan sa usa ka bato.
“Aro ra ni, pasudla ko.”
“Wala koy pultahan,” matod sa bato.
-- VICENTE VIVENCIO BANDILLO
Dubai, United Arab Emirates
No comments:
Post a Comment