layag

Diri sa akong kuwarto, higala ko ang mga kaka. Kon adunay bagyo, ilang ibintana ang uwan pinaagi sa ilang lawalawa. Ang nagtipun-og kong mga libro, labi na ang One Hundred Years of Solitude, sama sa asukar, nahimong gagmayng mga bato, nigahi, dayon nadugmok. Apan kon imong tilawan, tam-is ra gihapon. Ang mga nagkayamukat nga mga suwat, mga resibo, mga bus tickets, ug mga boarding pass sa salog wa’y kalainan sa mga gihay nga lain-lain og kolor, ug kon ako kining puniton, limpyohan, hinayhinay nga mahanaw ang ilang alimyon. Sa wa damha, ang mapa nga gipilit nako sa bungbong, adunay tingog sa usa ka 29-anyos nga lalaki. Ang ako pod nga kalendaryo sa suok, adunay tingog sa usa ka 24-anyos nga babaye. Pukawon ko nila matag gabii. Madunggan nako ang ilang estorya--

Mapa: Ingon sila, di ko angay nimo kay gilay-on lang ang akong ikapakita.

Kalendaryo: Ingon sila, mas di ko angay nimo kay usa ra ka tuig ang akong kinabuhi. Kon ikaw mangutana ngano. Ang akong tubag, mao man gyod kini. Apan inig kamatay nako, ihatag sa mga bata ug tigulang kon unsa pa’y akong mahibilin. Kung mingawon ka nako, pangita-a ko sa mga bata nga nagyamyam sa ilang adlawng natawhan, sa mga dalaga nga nagbantay sa ilang sunod nga regla, sa mga masakiton nga nag-ampo sa akong sinugdanan, sa managtiayon nga nagtrabaho alang sa adlaw nga pagtapos sa ilang mga anak, sa mabdos nga kanunay nag-ihap sa siyam ka buwan, sa asawa sa mangingisda nga nagpaabot sa iyang bana. Pangita-a ko, higugmaa ko sa ilang mga mata. Dili mamatay ang gugma, apan ako, matag tuig, matag tuig, matag tuig, walay kahumanan. Inig kamatay nako, ayaw gyod og hilak. Mas angay kang mohilak sa mga tawo nga naghilak samtang naglantaw sa imong mga kalikopan, kadagatan, ug ang mga gilay-on niini.


-- CINDY VELASQUEZ
Cebu City, Philippines