tulisok: hinayak nga sugilanon nga gasugod sa usa ka hapak

Labaw pa sa tulisan ang nituli nako
ug sa akong mga kadula. Hangad, mando niya.
Wala ko nipyait kay linaw bisan pinahipi
ang iyang tingog samtang gitagod-tagod
sa iyang ngipon ang mga dahon sa bayabas.

Natilawan tingali niya ang akong kulba.
Natulon nako’g kalit ang hungihong sa tinghuwaw
nga huyohoy, nilahos sa akong giyak-an
gikan nidalikyat sa kasagingan tadlas
sa tangkongan sikbit sa iyang tugkaran diin
gitangkal niya ang mga manok igsasabong.

Kalami untang ituktogaok. Kalit nilahos
sa akong kigol ang tingsi sa kahapdos dihang
niuntol sa akong atubangan ang kabinhod
sa bunal—gisapsap gikan sa taliwang bahin
sa dahon sa saging—bantang sa suwaw
nga suwab sa korta nga nigimaw sa gipawos
nga kunot sa akong kalinghod. Kabugnaw
sa duga nga iyang giluwa ug gibulit
sa akong dugo ug panit. Gabawod
ang akong mga tunob sa pagpauli nako.

Usa ka semana ang nilabay, wa’y labot
ang mga gikamatis, naglumbaanay mi
paglukso sa natumpag nga pantalan dili layo
sa bagting gikan sa simbahan sa Mabolo
ug sa gadahunog nga tingtaob nga nagpangiyod
sa kabatoan gikan sa baybayon sa Opon. Gipaksit
sa kahangol sa mga isdang gagmay
ang kugan sa akong bag-ong kaalam. Kaparat
sa akong nahibal-an. O, mga inday!

Sukad ko gitulis, ang akong kamot sumpay
sa gakos sa kugita nga wa’y kutas
mosupsup sa luha sa inyong mga inahan.
Pagbantay sa akong pamukot ug panginhas.
Basin kutob na pod ko sa pagtukob sa makabuta
nga kahayag gikan sa akong pus-on. Ayaw tawon
pagpangitngit. Basin dili na pod nako kapugngan
nga magkidhat-kidhat taman sa ginhawa tugbang anang
palautog nga parola sa Liloan.


-- MICHAEL U. OBENIETA
Topeka, Kansas, USA