Gitawgan ko sa pak-ang’
diktadora
nga naglingkod sa garing
nga inidoro.
Sa iyang trono,
mibikangkang siya,
nanampiling sa kalaay.
Gimando niya
nga mogama ko’g balak mahitungod
sa iyang kabubut-on
ug dayon ipatik sa iyahang mamords
nga paa. Mibalibad
ko,
ug iyang gilatos ang akong
bugan
sa lunhaw nga bitin. “Tonto!
“Basin nakalimot ka kon
kinsa
ang imong ka-storya?”
Niluhod ko,
gakamang ngadto sa garing
nga trono.
Gitulon nako ang salin sa
akong garbo.
Nihalok sa mga kuko sa
iyang tiil ngadto
sa tuhod. Ningisi siya, ug
gituman nako
ang iyang gusto. Nagyamyam
ko’g
mga pulong samtang gahubit
ko
sa iyang paa. Apan
nanghuy-ab siya,
ug nabara ang tinta.
Nipadayon ko
pagyamyam samtang nagmanya
ang diktadora… hangtod giduka
siya
dihang naamol ang tumoy
sa akong dagang. Samtang
siya
gahagok, gipatik nako ang
panupak
sa iyang galamhan.
Gitilaan nako og
pinakatay ang mamords
niyang paa hangtod
nalakra ang laway: “Taya
kang’ pak-anga!
Nakalimot ka sa imong
kaugalingon.
Ikaw ang akong musa.
Pag-sure diha!”
Gitakla nako ang tulbok sa
tuaw,
ug nangurog ang bus-ok nga
unod.
Nagkisikisi ang iyang duha
ka pako
hangtod nangaluno ang mga
balhibo.
Sa pagkaigking sa pak-ang’
diktadora,
nilunop ang iyang garing
nga trono
hangtod nasiak. Taliwala
sa silaw
ug gabusay nga agwa, nipatim-aw
ang bangaw. Ug gikan sa
lasangnong’
bulbol ngadto sa taluktok
sa Parnaso,
namakwit ang liboan ka
langgam,
nag-awit sa panaad sa
kagawasan.
-- TON DAPOSALA
Cagayan de Oro City, Philippines