Nahimong serena si mama.
Matag biyo sa otsenta anyos
gikan sa sala paingon sa kusina,
kanunay siyang mangutana,
“Kinsay imong uyab ron?”
“Si Catriona, Ma,” litok ko sa ngalan
niadtong ginganlang reyna
sa tibuok kalibotan sa mantalaan.
Sa iyang pagsukad sa tinola sa lamisa,
mihayat siya kanako sa iyang paglingkod,
“Kumusta na man mo ni Maria?”
Ingon ko, “Ma, lima na man ka tuig ang milabay.”
Unsa gud diay, tubag niya, ug dayong higop
sa nag-aso-aso pang sabaw.
Nangutana siya kon kinsa’y nangompra
bisan og bag-o ko lang gitunol
ang sukli sa tibuok niyang gipadala.
“Manimba mo ron ni Milagros?”
Nangalisbo man gyod og kalit
ang kahalang sa sili nga gipusa ko sa ginamos.
“O, ma,” tubag ko kaniya, bisan tuod
og Sabado pa ug si Milagros nagmilagro na’g iya,
tua namampam sa Hapon human sa dakong giyera
nga ambot og kanus-a pa tong sirkaha.
“Wala pa mo’y plano ni Leonore magminyo?”
Wala koy nahinumdumang Leonore,
apan gitubag ko siya, “Ma, moabot ra
gayod mi anang puntoha. Labi na
nga gihigugma ko siya taman sa ginhawa.
Magtukod mi’g kapuy-an nga gama sa kahilom.”
Mikupot sa akong kamot
ang katunga daw isda nga akong inahan
nga nakauyon sa maong babaye,
ug miingon, “Gikalipay ko, dong.”
-- JANUAR E. YAP
Talisay City, Cebu, Philippines
