kon matuman ang pagbuot sa kinakusgan

Gituohan niya nga kon sunogon siya puhon, ang iyang abo sagolan unya’g mga gihay sa puti nga rosas, dayon iplastar uban sa usa ka dosena nga kandila sa altar. Alang sa mga masupilon nga gawara-wara sa ilang mga kinumo ug gabundak sa ilang tingog duyog sa ilang mga tiil, matod niya:

—   Hoy, mga hanggaw! Labaw pa ko anang higanteng papel, gipaka-aron ingnon ninyong ako ug gihimong aligato! 

Nipakpak ang naminaw niyang sinaligan, nipakurat sa hagukang alirong nunot sa nilanog nga pistola, nidiktar og pagsangyaw:

            — Mabuhi ka, Nyor! 

            

Ug ang panon sa mga kalag, gatunglo sa iyang pagtuo nga siya ra’y makaluwas bisan nila nga gabalik-balik pagsubay sa suba atbang sa iyang palasyo, padayong gahuyop og santilmo samtang nihuyohoy ang ilang pangutana:
            — Kanus-a mi nimo papahuwayon, mananap? 

Apan igo ra siyang nangawot sa iyang itlog, wala’y tingog nga nabati gawas sa iyang panghuy-ab samtang gimandoan niya ang gakabayo niyang mga ulipon tadlas sa iyang takla:

—   Labyog, mga bulay-og! Bitayi unya’g pinabangaw nga parol ang tanang mga lubnganan, dayon pabugwaka’g aso ang mga mananaygon nga anino! 

-- MICHAEL U. OBENIETA 

Topeka, Kansas, USA