Gakurog ang mga litra sa balak
ni inday Mary— nahinumdoman nako
sa wala pa mataktak
ang akong tabontabon
sa iyang kalibotan. Gitukmod ko
sa iyang mga pulong
sulod sa ngiob nga lawak.
Duna’y gamayng dan-ag
sa gapinal nga kandila,
ug matod pa ni inday Mary dinhi
mahimugso si Frankenstein. Gikan
sa gawas, nadunggan nako ang uwang
sa mga dahon
nga nalisang
sa huyohoy.
Buot kong tutokan
ang dilaab sa mga mata
sa tambaluslos nga nagkumbitay
sa kisami— iyang binuhi
nga nituok nako dihang
gianinaw ko ang iyang pagsulod-
guwa
sa akong higdaanan. Usahay,
ang lawak mahimong lawod
diin
manggimaw ang kataw
nga mobitad nako sa ilawom,
molumos sa akong kahadlok.
Mao nga nilingiw na lang ko
kay di ko buot nga mahigmata
taliwala ning urom nga nahimong
haya sa usa ka pasundayag.
Ayaw ko’g pukawa. Buot pa nakong
paminawon ang nagkadaiyang
mga tingog duyog sa danguyngoy
sa mga kalag ug sa mga batang
gisignit sa sabakan,
gipanglabay
sa basurahan. Unya,
sa gamayng bintana, manambo
si inday Mary; magtagbaw
sa gusbat nga
talan-awon nga daw
giagian ug bagyo, nangutana nako
kon duna pa ko’y mahagdaw
sa kilisiw sa kataposang
dag-om nga
ganiha bughaw
ug kanindot tan-awon
apan
karon nahilis ug daw
nahagsaan og bangaw.
Sige, dad-a ko sa kinahiladman
ngadto sa wa’y undang iniktin
sa imong kangitngit hangtod
mobagtok akong dugo, hangtod
magupok akong kabukogan, hangtod
mangangtod
ang pabilo sa mga kandila
ug ang kangitngit na lang
mao'y mahabilin salin
sa natagbaw nga tyabaw.
-- RODELIO BARELLANO
Caloocan City, Metro Manila, Philippines
No comments:
Post a Comment