Sa tungang gabii sa Hulyo 26, 2018, usa ka katingalang hitabo ang akong nasinati. Samtang nagkapakapa ang mga dahon sa akasya, nga niadtong tungora, nalumos sa pinong kahayag sa mga aninipot, nakadungog akog tingog gikan sa di makita nga bung-aw. “Gawas sa imong lawak kay ipadayag sa kagabhion ang tinubdan sa tanang kamangtas ning kalibotan. Saksihi ang dugoong panagsangka sa kahayag ug kangitngit.” Busa, hinay akong nanaog sa lawak sa hotel aron susihon ang Bulan nga gitugkag pako sa anghel. Sa gawas, nakita ko ang dyanitor nga gituboag bangkil ug iyang gipaak ang nahilabay nga iring. Ang mga dahon sa nag-atbang nga mga tanom sa pulta-mayor sa hotel nahimong dila nga nagyamyam sa pinulongan ni Salvador Dali ug miingon: “Ang tawo nga motandi sa aping sa babaye ngadto sa rosas usa ka magbabalak; apan ang mosubli niining maong panultihon usa ka buang.”
Midagan ako sa kalisang. Ang nahilabayng ikog sa kometa nagbitayng tinai sa anananggal. Sa akong paglingi, ang mga sakyanan gitugkan og tag-as nga mga tiil kansang mga kuko sa tudlo hinimo sa mahait nga suwab sa kampilan. Misantop sa akong hunahuna nga mobalik sa akong lawak aron itago ang kaugalingon batok sa dakong urom. Apan lain nga lawak ang akong nasudlan. Segurado ako niini kay wala na diha sa kama ang akong laptap, kamera, gitara, ug ang libro ni Cioran. Migawas ko ug gipangita ang akong lawak. Apan bisan giunsa nakog pangita ang akong lawak, dili ko na kini makit-an. Sa akong kasagmuyo, milantaw ako sa gamayng bentana. Nakita ko ang way kataposang bul-og sa kangitngit kay nagsugod na diay ang ting-ani sa hinog nga mga bituon. Unya nabati ko na usab ang tingog: “Ang imong lawak gikawat sa tungang gabii. Ug ang gabii mismo mao ang imong lawak.”
-- OMAR KHALID
Metro Manila, Philippines
No comments:
Post a Comment