mga bungtod-bungtod nga balas sa baybay

Kang Conny, Peter ug Frank, kauban sa paglaroy-laroy 

Niadtong nahubog ko sa Lemonsecco 

gidamgo ko sa akong amahan 

sa dihang batan-on pa siya. 

Gwapo diay ang akong amahan 

sa iyang kabatan-on

apan dili ko gani makita 

ang iyang hitsura sa akong nawong 

sa samin. 

Siya ra mismo ang tag-iya 

sa iyang dagway. 

Ang akong amahan nga sa dihang 

naglubog og pila ka buwan 

among gisawod ang iyang init pang ihi 

sa nipis nga selopin, 

kadtong himoanan ug ays 

nga ibaligya sa eskuylahan 

atbang sa simbahan. 

Batan-on usab ang otin 

sa akong amahan, 

nahingangha ko, 

morag sa akong anak, 

80 na siya; 

sinaw, ug dili kini 

kunoton, 

ug ang iyang bulbol 

itom, wala ubana; 

ug diha, niliwat ko niya, 

bisan og puti na ang akong buhok. 

Saya kuno kaayo ming nanglakaw 

diha sa kutay 

sa bungtod-bungtod nga bunbon 

padulong sa baybay— 

gituboan og mga abina sa balas 

nga nagkaway-kaway 

sa wala, sa tuo, 

ug liyok sa mga mugbo 

tunokong kahoy 

nga gipandak sa huros sa hangin, 

wala mosulbong ngadto sa langit; 

sa akong tan-aw, 

ang ilang mga sanga sinudlay 

walay puos nga nagduko 

aron kanunayng makadungog 

sa hunghong sa yuta, 

wala madani sa mga laylay 

sa giminong panganod. 

Kahibawo mo, 

di ko gustong 

maglakaw nga mag-inusara 

diha sa hapaw nga mga bungtod 

kay basig mobukad ang akong sayal 

ug morag payong 

magtambling-tambling ko 

ibabaw sa tag-as nga mga balilli 

ug kasapnitan 

ug mapadpad ngadto sa dagat 

ug mga isla

kay wala ko'y mga gamot nga ikaugbok, 

pangadto, panganhi, 

panaa, pawala. 

-- ESTER TAPIA 

Nordrhein-Westfalen, Germany