Sa sugod pa lang, wa kita’y gilili nga gipangluklok.
Tanan pulos dayag, nagdaylang, galurat.
Busa, lilion nato ang mga tinipigan sa alimpatakan,
ang sekreto sa kasingkasing nga mohuot sa baba,
ang gisinyas sa kamot nga mao’y hinungdan
nganong maghinam-hinam ang kakulba.
Apilon nato’g lili kon magduka ba sad
ang hulmigas human niya’g pas-an
sa patayng siwsiw
nga mas dako pa kay sa iyang lawas
samtang nakipagpatintero siya sa tiil
sa mga batang wa’y tsinelas.
Kon gusto ka’g lilas, unya kulba-hinam,
sunda ang liraw sa akong panan-aw.
Usa ka tasang tubig (nagbukal),
platito, kutsara, kamot (hunahunaa nga imoha;
ikaw nay mag-igo kon tuo ba kun wala),
bangkong plastik ug lamesa (naa ka sa inyong sala).
Gilundan nimo ang tasa og tulo ka takos nga kapi,
duha ka sachet nga cream
ug upat ka kutsaritang asukal.
Gikutaw nimog maayo ang tam-is, pait, init,
dagtom ug hayag hangtod nagsagol ang tanang
bakak ug kamatuoran, panlad-ok ug pangupkop.
Asa ang tinago?
Mihigop ka ug nakapangutana nganong nalipat
ang mata sa ka lami nga gitagamtam sa dila.
Unya, mitambo ka sa bintana.
Nalantaw nimo ang usa ka edarang babaye,
nagkugos og puya.
Gaanino ang iyang aginod.
Lay-at ang pangawhat sa iyang lakang
ug kalit mihunong sa imong tungod.
Hain ang hinikling?
Mitutok siya nimo apan dili nimo makita ang hulagway
sa ting-init sa matag pitik sa iyang kalimutaw.
Manghupaw ka,
imong bukharon ang duha ka kamot
ug lilion nimo ang mga simangan sa imong palad.
-- NOEL P. TUAZON
Dauis, Bohol, Philippines
