Mao kadto ang ningduol.
Usa ka dupa ngadto sa bungtod.
Usa ka dangaw nga laraw.
Didto ang yuta ninghiyak.
Ang Tristesse ni Chopin namidpid
sa nangamang nga biyuos libot sa
mga hardin. Giukab sa hangin
ang mga lamat nga gianod sa sapa
ngadto sa hangtod.
Saka-kanaog sa mga hagdan,
nagtingsi ang magtiayong Gwen
ug Fitz. Nag-inagbayay ang ilang
mga talidhay. Nag-akob ang ilang
mga gusok. Dili halayo kanila, daplin
sa labong, nangahunlak ang matag unya.
Nangliki ang mga bato sa nangudlot
nga sagbot. Ang huni ni Chopin nilakang
padulong kaniya nga nagdumili. Kaniya
nga nawili. Kaniya nga gidihugan sa
pag-inusara. Kaniya nga nagbawon
og nipis nga lampin, kanhing gihapnig
sa katre, samtang ang iyang anak gipaskan
og mga tubo sa ilong ug baba; samtang
gitusok sa mga dagom ang iyang gagmitoy
nga mga bukton; samtang ang iyang lawas
giayagan og mga saag.
Walay makalihay sa Da Lat. Ang iyang
sapa mokamang nganha sa sidsid sa tanlag.
Hangtod karon ug sa gihapon, ang matag
dangaw nangalimyon sa mga hardin,
sa tanan nga sulondon,
sa tanan nga dili na angay’ng ugkaton.
-- CORAZON M. ALMERINO
Los Angeles, California, USA
No comments:
Post a Comment