tago-tago

Miingon si Ysabell, “Dali, Lola, manago ta!” 

ug ako mitubag, “Sige, Ysabell, 

manago ta sa kortina sa ulan. Puston ta 

ang atong lawas sa mga pilo sa tubig 

ug didto, masihag ta ang kabalayan 

nga naglinya sa daplin sa karsada; 

may mga tawo nga nanambo sa mga bintana, 

may mga pulang pultahan nga mga dagkong kanbas

nga gipintalan sa salibo sa uwan. 

Sa kilid sa bungtod, ang mga kakahoyan nagkapa-kapa, 

mga polis nga nagkupo ug berde, nangita, 

nangitag mga tawo nga naglibod-suroy, 

walay mga tumong, walay kapaingnan, 

ug dagiton nila ngadto 

sa prisohan sa mga yaweng walay kandado, 

prisohan sa mga tutonlan, 

ug mga baga nga gustong molupad. 

Manago ta, Ysabell, 

diha sa taligsik nagpahipi 

ang imong agik-ik; dili ta nila hikit-an dinhi, 

sulod sa humok nga seda sa uwan; 

dili ta nila hidakpan nga naghupo 

sa sidsid sa habo-habo; 

apan unya, unya inigtuwak na, 

inigkayab sa panganod, 

mobalhin ta ngadto sa langob sa bangaw.”

-- ESTER TAPIA 

Nordrhein-Westfalen, Germany