Sa dili na mabakwi nga panghitabo,
gihan-ay ko sa imong atubangan karon
ang dayag nga kapaingnan. Oo, Ang Panghitabo,
nga mapahiyomon kang mibahig diri kanako
kaniadto, sa wala mo pa kini tuhoga pasunganga
ngadto sa dili maihap nga mga hinungdan.
Apan ang gisugyot mo karon nga maoy angay
tang buhaton, kay mao ray makataronganon,
nimo pa, alang kanako bunga lamang
sa garbo nga giugmad ug gipatambok mo
sa matag pitik sa imong kasingkasing.
Bisan pa man, gitinguha ko baya usab
nga dili mahiapil sa pagdinayganay ta karon
ang pagpaulipon mo sa kaugalingon
kay, sa akong bahin, daghan pa kong adtoon
nga buot kong binlan og tipik sa akong panumdoman
hangtod mahibalik ko sa dapit diin nagsanga
ang atong dalan, ug didto magmalinawon
sa kasayoran nga miabot na ang takna
nga wala na koy angay pang ipaambit.
Labaw sa tanan, dili ba walay gipinig ang umaabot
kay luha ko man o dugo mo dili makausab
sa sugilanon nga gihablon sa hangin?
Gani, niini walay mago nga makabalit-ad
ni manggugubat nga makabadbad?
Kahinumdom ka? Miduko ko human sa tin-aw
mong paglitok sa nahiunang mga pulong.
Nan, karon nga nasumpay na ang ugma
ug ang kagahapon, yanghag ug sayri ko:
linugdangan ba kini sa kanhiay kong kabalisa,
o sa gipaundayon mong kaligutgot?
-- VICENTE VIVENCIO BANDILLO
Cebu City, Philippines
No comments:
Post a Comment