kabisdak: may nagtihol diha sa kangitngit

1.26.2010

may nagtihol diha sa kangitngit

May nagtihol diha sa kangitngit
Ang iyang talinis nga tihol milusot sa taas ug buhok
Hait ug kuyamoy nga kawayanan
Nga tuskig nga nagtindog sa walay timik nga hangin.
Ang iyang tihol migaras sa batoong karsada
Misamad sa mga blankong anino nga mikapyot sa kadahonan.
Nasayod siya nga sa dihang mohunong siya ug molingi
Ang purlon sa iyang luyo magpaduol
Ug maapsan siya niini bisan pa man sa iyang kabatan-on.
Ang upat ka ligid niini mopulbos sa iyang gusok
Bisan pa sa iyang ka pagka-walay kasal-anan.

Mao nga nagtihol siya og lain-laing mga tuno
Dunay husto, dunay hinimohimo lang,
Wala niya paminawa ang iyang huni,
Wala niya paminawa ang mga pitik
Sa natunawng mga taknaan.
Sa pagka-tinuod kadtong nagsunod niya
Kadtong nagguyod sa purlon
Nga nangandoy og kauban niining prosesyon
Mao lang ang iyang nag-inusarang tigpaminaw
Ang naghinam-hinam
Ang labing naikag sa kataposang nota
Sa katapusang bugwak sa hangin kadtong
Tiunay, walay bakak,
Timgas nga gininhawa
Nga wala ug wala gyod niya mapalgan.

-- ESTER TAPIA
Kathmandu, Nepal

1 comment:

M said...: ester,

tanghaga o gumonhap o sinamali
sa kanunay adunay
magtaghoy sa balisbisan sa kasingkasing sa kangitngit
moalingawngaw sa alimpatakan
sa kahimungaw ug pangindahay

-mananambalak; February 22, 2010 at 7:51 AM

hagit sa handurawan

"Reimmersion (in native culture) is not an end in itself; it is to define more clearly the native grounds on which the Cebuano poet stands, the local parameters of language and experience, toward the end that he can stand in the world confident in the singular value of his own voice...

To conserve and extend the resources to which the Cebuano poet is heir by enhancing the natural rhythms of native speech, cultivating the rich concreteness of dialect, and confronting the particulars of his social experience...

The Cebuano poet today does not come upon a language that is already there, ready to use; he has to recreate it not only out of the rawness of daily speech but summon out of language that which has already fallen away from common consciousness and use."

-- Dr. Resil Mojares,
"Cebuano Poetry: Looking Backward, Forward."

matod nila, mando nato

"What could I say at all without my roots?... What could I say without coming to ground?... and I took no journey other than the return."
-- Pablo Neruda

"And the end of all our exploring will be to arrive where we started and know the place for the first time."
-- T.S. Eliot

"The work of language deserves our greatest care, for the tongue’s fire may devour the world, or may light the way."
-- Scott Russell Sanders

"Memory that yearns to join the centre, a limb remembering the body from which it has been severed, like those bamboo thighs of the god… The personal vocabulary, the individual melody whose metre is one's biography, joins in that sound, with any luck, and the body moves like a walking, a waking island."
-- Derek Walcott

"We ascend, from the infinite pit of our perceptions, to the finite life of words."
-- William Bronk

salo-salmot

Ari mo! Ambi, atong tilawan ang imong tampo. Palihog ipadala lang ang tinagik nga balak ug sugilanon ngadto sa geemyko@gmail.com.

Kinahanglang bag-o pang haon ang mugna nga imong buot idalit. Ang tigpasiugda ug tigdumala (moderator) niining balayan gapanilap sa katungod nga mopili ug modumili sa tampo. Tugotan pod unta siya og higayon nga mosugyot pagdugang og asin kon matab-angan usahay, pasabwan kun paughan gamay imong hinukad. Mao'y tumong ining balayan ang mamugnaong paghalingay ug pagsaw-anay sa atong gidalit. Kon gibalibaran, palihog ayaw og tyabaw. Ayaw tawon pamaak. Lagmit wala lang mobukal ang lana sa tigdumala kabahin sa timailhan sa tinuod nga wakwak.

sa makausa pa

"Reimmersion (in native culture) is not an end in itself; it is to define more clearly the native grounds on which the Cebuano poet stands, the local parameters of language and experience, toward the end that he can stand in the world confident in the singular value of his own voice...

To conserve and extend the resources to which the Cebuano poet is heir by enhancing the natural rhythms of native speech, cultivating the rich concreteness of dialect, and confronting the particulars of his social experience...

The Cebuano poet today does not come upon a language that is already there, ready to use; he has to recreate it not only out of the rawness of daily speech but summon out of language that which has already fallen away from common consciousness and use."
-- Dr. Resil Mojares,
"Cebuano Poetry: Looking Backward, Forward."