Ang labing maayong pintor sa Thangka
mao ang mga monghe sa Tibet;
ang labing batid nga motukar sa musika ni Bach taga-Austria;
ug ang labing hanas nga tigbugsay mao si Tem nga taga-isla
mangingisda sa tamarong ug pandawan ug niadtong isda
nga molupad ug tagsa ka kilometro ibabaw sa tubig.
Tiholan lang niya ang hangin ug ihatod siya niini ngadto
sa mga bungbong sa gansang diin nagpundo ang mga kinsan
nga mobuka sa iyang pasol ug mangitlog diha sa iyang baling.
Ang dila sa mga balod nagyamyam ug mga sugilanon
kabahin sa mga isla, pangpang, ug tam-is nga mga tabay
sa kinatung-an sa dagat.
Gisulod niya ang lilo sa pusod sa alimpulos ug wala damha
milusot siya sa laing baybayon diin didto, nagsawom
ang tanang klase sa iho, tanang klase sa lumod, kadtong
gipangduslak sa mga Hapon sa lawod, ug abi natog nahanaw na.
Didto gihimamat niya ang iyang apohan nga nagyaka sa balas,
naghinis sa iyang bugsay nga walay tingog-tingog
walay undang, hangtod nga nipis na kaayo kini,
gaan na kaayo kini, mora ug balhibo...
Shhhh... ayaw ug banha,
balhibo sa mga pako nga maoy nagpalutaw ning kalibotan.
-- ESTER TAPIA
Kathmandu, Nepal
No comments:
Post a Comment