Ania na usab ako karon
sulod sa iyang ginhawaan, ako nga sa gamay pa dili maihap ang pagsulod-gawas sa
dili-maihap nga mga lawak niini, sa kinaham kong mga tagoanan, ako nga tigulang
na samtang ang akong mga kadula wala mobiya sa ilang pagkabata. Sa matag higayon nga ako mahiduaw subayon ko
ang mga pasilyo sa palasyo sa kagahapon, susihon ko ang mga sibay ug suok diin
kapila kaha ako mahikatulog nga nagdamgo nga ako hamtong na. Gayod ang
panumdoman, kay walay pasidaan nga mitumaw sa abhong kong alimpatakan ang
nahinabo niadtong usa ko ka pagbalik (kon wala ako masayop katloan na ka tuig
ang milabay) nga nahikalimtan ko na: ang lantsa hingok nga milutaw palayo sa
pantalan sum-ok sa kagabhion, ug sa akong paghimatngon nahidangat na ako sa
lawod, nag-inusara taliwala sa kahilom. Sa akong pagdungaw gisubhan ang hapdos
kong mga mata sa midan-ag nga prowa nga naputos sa asin ug tagak nga silaw sa
bulan.
-- VICENTE VIVENCIO BANDILLO Dhaka, Bangladesh
No comments:
Post a Comment