Wala ko kalimot sa manok nga putol
ang liog sa akong adlawng natawhan.
Wala, wala ko kalimot.
Sa bukid sa Lantoy didto sa Argao, giandam na
ang mga manok nga ihalad, pasalamat
sa kapikas ni Maria Cacao: si Mangao.
Alang kini kaniya sa adlaw sa tingpupo
sa pagdako sa mga binhi sa humay.
Ug didto sa Kidapawan, giandam na pod
ang mga manok: silang Upaw ug Bugnoy.
Nangurog ang mga panganod,
nangluspad ang mga gutling,
nalisang ang hangin,
nihagip-ot ang yuta,
gilamat ang atong bandila,
ningkipos ang kawanangan.
Karon, wala na ang tag-iya
sa mga hilis nga tsinelas
ug sa inutangang kabaw.
Ang ilang gisi nga mga sinina
mao na ang ilang nahimong
kaugalingong lungon ug yuta.
Gitapi-on sa mga balita
ang ilang mga kamot ug agtang.
Nangasaag ang mga luha
sa ilang mga asawa,
naabot kini sa ilang mga baba,
suwang, kamot. Wala na kini katultol
kon asa sila padu’ng, sama nila,
daw wala’y suok alang kanila
kon dili lang sa mga panid sa mantalaan.
Wala ko kalimot adtong krus nga gisubli
sa akong agtang gikan sa dugo sa manok.
Wala ko kalimot, wala na.
-- CINDY VELASQUEZ Cebu City, Philippines
No comments:
Post a Comment