Sa pagpanglabay sa panahon
nahipadpad kita didto sa Montmarte diin pagsaka nato sa bungtod nakita nato ang
mga pintor nga namaligya sa ilang mga hulagway
nga gilaray sa landong sa mga pino. May mga turista nga nag-posing sa
daplin samtang gisubay sa charcoal ang ilang mga hitsura ug mipahiyom sila sa tumang
kaaghop sa ilang kaugalingon. Ug gipangutana ko nimo kon gusto ba kong dibuhoon
ang akong nawong, apan mibalibad ko kay ang pintor wala man makaila kanako-- kon
unsay histura sa mga babaye sa akong gigikanan ug kon unsay panagway sa akong
kabatan-on, ug sa akong gigikanan mismo, diin
parat ang bug-at nga hangin, ug tungod sa kawalay-sulod sa mga hawan, walay
daghang pagtakuban ang adlaw. Ang tanang babaye nga iyang gidibuho lain-lain ug
ilong, mata, o kolor sa panit apan usa ra silang tanan.
Ikaw nga kanunayng gilamat
sa karon ug dinhi, pananglitan, sa Paris, diin ang silaw sa adlaw, mianinag sa
mga mata sa mga turista, nakapahimong bulawan sa mga atop sa syudad, gisawo mo
ang silaw sa imong mga tudlo ug nigilak kini sa nasablay nga mga lugas sa buhok
sa akong nawong. Makuha ba kaha sa dibuhista kadto ug kining ania sa akong
paghinumdom karon?
Ang pana sa panahon
misutoy, midulot sa panumduman, miinat ug mipalawom
sa kasakit ug kalipay. Mipahingpit
kini sa mga gagmayng dagom sa pino kansang mga taya mitina sa yuta ug sa
kalibotan nga atong gitindogan, ubay kanato ug sa atong mga gagmayng panumduman
sa kaniadto, ug bisan, samtang naghinumdom ta karon, sa karon.
-- ESTER TAPIA Kathmandu, Nepal
No comments:
Post a Comment