nga alimyon sa kanhing Rosa sa Tacloban. Paghilom diha,
paghinay! Kuyaw unya’g katilaw ka’g sunggo inig
lukapa. Paaka imong pahiyom kon dili nimo
matulon ang iyang giyamyam
kabahin sa kahayag:
Ang maayo, ang matuod, ug ang maanyag.
Malawos bisan ang adlaw, angay
ilakip sa mga gidaoban. Wala’y pasayloon
ang kagabhion. Dayag kini diha sa iyang mga kunot lahos
sa pinintalan niyang ngabil nga labaw sa dugo
ang kasinaw. Pwera gaba, bagulbol pa niya
mahitungod sa salamangkiro
nga salikwaot sa iyang panan-aw
lahos sa palasyo diin kanhi ang iyang
pinanggang Ferdie dili buot mawani
ang lubot, tapot sa trono, hangtod gitunglo
silang duha, gihinginlan. Pastilan, maabo pod baya
ang kalunhaw. Ug bisa’g gakuyanap ang gabon,
kalambigit sa alimungaw—
tugnaw nga aso, panit sa anino—
ni kanhing Rosa sa Tacloban, tultolon niya
ang kahingpitan sa iyang gihanduraw. Galanog-
lanog ang nalubong nga hunghong sa mga gamot
ug mga bukog. Gahom sa pagtiniil ang iyang
paglayat sa gaalisngaw nga kawa
alang sa pakigtigi
sa kadaot, kabakakon, ug kalaksot sa yawa.
-- MICHAEL U. OBENIETA
Topeka, Kansas, USA
No comments:
Post a Comment