Ting-init na. Sugwak ang kaputi sa balas nga nadapyaan
sa kahayag sa adlaw. Bantok ang mga lubi, walay kisaw
ang ilang mga lukay. Tan-awa unsa kaugtok ang tanan.
Tan-awa ang kahilom. Karon, ang akong lawas bunbon
alang sa mga lubi. Yano ang pagpundo sa ilang anino
sa tibuok kong panit. Sila naglaksi sa kainit, nagwagtang
sa panahon. Wa ko nanginahanglan og landong,
buot ra kong mohigda, mohangad sa langit, motan-aw
sa tumang kahayag, ug mawala. Ay, kalinaw! Wala kini
laing pangayoon kon dili ang akong pagduyog.Wala kini
nanginahanlan bisan pa'g kabughaw sa dagat, pundo
sa mga kinhason, ug bisa'g usa pa ka pulong. Lunhaw kaayo
ang mga lukay sa lubi. Mapahitas-on ang ilang mga inat.
Sakit ang ilang matag lingo-lingo sama ra’g balibad
sa hangin nga buot mahawok kaniya. Madungog nako
ang ilang gininhawa, pino ug talinis ang mga balas
palibot nako. Mao ra' nabugnawan na pod, nabilanggo
sa landong. Sayod ko-- unya, sa pag-abot sa berano,
mao ra'y matilawan nako ang kamig nga kapait,
sama sa mabatyagan sa dihang mahunahunaan nako
kadtong isla nga dili na maabot sa akong panan-aw…
Bantayan, Cebu, Philippines
No comments:
Post a Comment