(alang sa amigo nga natawo sa ika-3 Enero 1986)
Nianang adlaw, galutang imong panan-aw
taliwala sa blackboard ug damgo. Lampurnas
ang hinampak sa eraser ngadto sa lamisa.
Gitawag imong ngalan ug mibarog ka atubangan
sa imong maestro. Gipangutan-an ka kon unsa’y
pasabot ni Shakespeare anang linyaha:
“…flesh stays no farther reason, but rising
at thy name doth point out thee.” Tataw
sa imong kaklase diha sa blangko mong
nawong. “Talosi!” tuaw pa sa imong maestro.
Katorse anyos na ka, apan mao ang unang
higayon nga nakadungog nianang pulonga.
Nag-alingugngog kini sa imong dunggan nga halos
gisapawan ang mga agik-ik sa imong kaklase.
+++
Basi sa imong nadunggan anang matang
sa kinaadman, kanang salamangkaha
mabuhat lang sa kamot—wala man o tuo—
nga inig himas sa bitin nga gabitay
sa
kinasanghang lasang, gapadayag kini
og
laing laktod sa kahangtoran.
+++
Sa recess, niadto ka sa imong suki nga tindera
sa canteen. Samtang nagpaabot kas imong
mango shake, nadunggan nimo ang iyang tsimis
sa usa ka tindera bahin sa school janitor nga
na-absent. Segon sa usa, wala kuno motrabaho
kay gibiyaan sa iyang asawa. Dihang nadawat
nimo imong order, miigking ka dihang
nitubag
imong suki: “Unsaon sad uy! Dili
tingali
suheto mogamit og kutsilyo.”
+++
Ang sinulagma nga sanglitanan
gikan sa usa nimo ka amigo:
Sayo gituli, apan liki ang kalaki.
+++
Matod pa sa imong ig-agaw, matod pa
sa
mga amigo, matod pa sa mga lolo
nga
nag-matod-matod sa imong dunggan.
Sa panahon nga motul-id sa higdaanan,
tinuod ra ba kuno nga ang Vaseline
makapaayo og dry skin.
+++
Sa kinahitas-an, ikaw napadpad apan
nahagbong sa daklit nga lupad. Pagtibugsok
ngadto sa lim-aw sa pagkabaknot,
naamgohan mo ang kaluslos sa kinaadman—
wala'y anghel nga gaatang sa ganghaan
sa kahangtoran. Walay mapalgang bulahan
gawas lamang sa imong kaugalingon.
Naanod sa giladmon sa pagbinugtong.
-- TON DAPOSALA
Cagayan de Oro City, Philippines
No comments:
Post a Comment