May kape’g panit, kulot og buhok nga babaye nga miwara-wara og mga papel, nagkanayon
Braunschewig, Braunschweig! Bitte! Bitte!
Gitunol niya ang mga papel sa lumalabayng wala maggunok–
iyang mga pulong morag kanaas sa mga pulak nga dahon sa yuta,
mga dokumentong gum-os ug naughan sa tingpangatagak sa dahon.
Kami mga pasahero sab, apan milingiw lang.
Palihog, palihog! Braunsweig, Braunsweig!
Mimwestra siya sa riles,
ug mitudlo sa duha ka sakong plastik sa daplin
diin misihag ug mikulos ang ang mga sininang mabulokon.
Ang iyang pangalyupo yabag, ug puol na
apan sa gihapon, walay kinutoban,
naa siya sa usa ka tabayng ngitngit
diin walay matundag nga makita,
walay mosawom para nila,
walay motimba sa ilang mga naglutaw nga mga bantal,
ni motultol nila ngadto sa ilang baba sa estasyonan sa train.
May bata sa sidsid sa iyang binulakangg sayal
ug may lain pang gisablay sa iyang bat-ang
hugot nga mikupot sa mga salin nga tudlo
sa mga uwat nga dili mapapas.
Miabot na lang ang among train
nga miawit kanamo,
ug mihatod kanamo ngadto sa among hapsay mga Byernes
ngadto sa among mga higala nga nagpaabot
sa sunod nga estasyonan
sa ilang sinaw itom nga mga awto ug sinawng mga anak
nga gikan nagpraktis og football,
ug mopahiluna namo sa ilang mga terasa,
sa lamesang minantilan og damask,
mga plato migilak lang didto
ug kanunayng tingkagay sa mga baso sa bino,
mga lawak sa hamis nga seda,
sa tinuyong kilomkilom
ug mga kahilom nga inihap.
Babay, lalin nga nasaag,
wala makatultol sa iyang estasyonan,
babay Braunchsweig, Braunschweig,
mag-una ra mi nimo,
magkita na lang ta didto,
sa kinasang-an sa mga dila ug mga kangitngit.
Ikaw, lalin sa gubat, sa kagutom, ug hulaw
sa dili magtagnang paggikaan og pag-abot,
ug kami sakay-sakay sa mga train
nga padayong naghugong
subay sa mga riles nga nagtuyok-tuyok
walay mga sinugdanan ug mga kataposan,
sa nag-usab-usab, lubog, nga mga mapa.
-- ESTER TAPIA
Nordrhein-Westfalen, Germany
