Ikaw ang akong magbalantay. Mapinanggaon mong gitunol kanako ang bag-ong hiniwang repolyo nga mabinantayon mong giihap. Dili ni sila kaabot sa kataposang adlaw sa imong panaw, nimo pa. Halos dili ko mabati ang masulob-on mong tingog. Gidawat ko ang imong gihatag apan gihakop ko sa kaulaw, ang akong aping daw bagol nga nagbaga sa tun-og sa kabuntagon. Sa dihang miinanay nag andar ang tren, milukso ko sa pikas gawang ug walay lingi-linging mipaturatoy paingon sa kabukiran, agi sa lapokong dalan nga misubay sa nagliko-likong sapa-sapa sa akong tuohan. Walay usa ka dupa ang gilapdon niini, apan naghuot ang mga isda nga naglangoy sunganga sa sulog, daw miabay kanako. Nasakpan nako sa pipila ka higayon nga mopasiplat sila kanako. Gikan nga mosulhid sa dalan, tua kanila ang akong mga mata. Di ko kaako paglingi sa pangpang sa akong wala kay didto walay hunong ang pagpangatagak sa mga panganod paingon sa usa ka lugot nga dili matugkad.
-- VICENTE VIVENCIO BANDILLO
Koror, Palau
No comments:
Post a Comment