Puti ang kamras sa kabugnaw. Manglagom gyod ka
kay labaw pa kini sa kaputli sa punyal nga gipatila
sa suwab sa kandila aron igong ikiskis sa katugnaw
nga morag kabahong sa kabukogan. Arang pod ni
nga morag kabahong sa kabukogan. Arang pod ni
nga mopakaging sa mga ulod, gakutkot sa unod
nga nadangdang sa abo sa kahuyang. Wala na unya’y
kaulaw ug kasakit nga moalisngaw. Wala’y manimaho
bisan magping-it sa paghubo ang kangitngit. Ug unya
sa pagkasaag sa uwag tultol sa taghoy sa bugaw, unta
ipakapin niya nato pagtunol: bag-ong utaw nga habol.
-- MICHAEL U. OBENIETA
Topeka, Kansas, USA
3 comments:
"Wala’y manimaho bisan magping-it sa paghubo ang kangitngit." --> nindot kaayo pagkasuwat, ganahan kaayo ko :).
Salamat, salamat! Ug ayo-ayo! :)
sa walay pagsupak ako
mopungko sa akong
dakong pag
oo.
dili mahurot ang akong
biliv.
more! more poems from mykO.
bravo!
batia ang masigabong pakpak
sa isla sa mindanao, luzon
og bisayas.
time sa naapil na man noon
ang mga luzong. ha ha ha
Post a Comment